Η βοήθεια έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις ... (skatepark)

Το skatepark του ολυμπιακού σταδίου ξεκίνησε τη λειτουργία του το Σάββατο 5 Απριλίου 2014. Μιας που τα παιδιά μου έχουν σκέιτ - μα δεν ξέρουν να κάνουν - σκεφτήκαμε να το επισκεφτούμε. Ίσως ερχόταν η επιφοίτηση και η γνώση κοιτώντας τους άλλους...

Όμορφο πάρκο με παιδική χαρά κλεισμένη με φράκτη για τα παιδιά, πλακόστρωτο με τραπέζια και παγκάκια για τους γονείς και όντως, ένας μεγάλος χώρος για σκέιτ, γεμάτος με παιδιά. Από 12 περίπου έως 40 (χα!) χρονών.

Όσο και να θέλω να μάθω στα παιδιά μου "τα πάντα" δυστυχώς δεν μπορώ. Προσπαθούσα να καταλάβω την τεχνική του σκέιτ για να την μεταδώσω στα μικρά ... και (ναι, το ομολογώ) δεν καταλάβαινα πολλά. Τα παιδιά κάθισαν κάτω, παρακολούθησαν για λίγο τις φιγούρες και όλες τις προσπάθειες των σκέιτερς. Είδαν τούμπες, είδαν σκέιτ να εκτοξεύονται, είδαν ανθρώπους να σκάνε κάτω. Δεν πτοήθηκαν. Μάλλον νομίζουν ότι βλέπουν ταινία, σκέφτηκα.

Και ξαφνικά ο μικρός μου φεύγει τρέχοντας, πετάει το σκέιτ κάτω και πηδάει πάνω του. Εντάξει ... έπεσε. Σηκώθηκε, πήγε στο κέντρο του πάρκου και προσπάθησε να αντιγράψει τους υπόλοιπους. Όλοι άρχισαν να τον προσέχουν και να του δίνουν χώρο. Τον πλησίασε ένας 20άρης μπρατσαράς και κάθισε μαζί του 30 λεπτά μαθαίνοντας του πως να ξεκινάει. Ποιο πόδι να βάλει πάνω στο σκέιτ. Τι είναι το κέντρο βάρους και πως να το μετατοπίζει για να βάλει και το δεύτερο πόδι επάνω. Και να, το μικρό μου κάνει σκέιτ και σε λίγο προσπαθεί να κάνει και φιγούρα... πέφτει, σηκώνεται, δοκιμάζει. Παίζει και γελάει με την ψυχή του.

Το ομολογώ ότι ένιωσα αδυναμία που δεν μπόρεσα να του το μάθω εγώ. Ένιωσα φόβο όταν πήγε στο κέντρο του πάρκου και έπεσε. Φοβήθηκα τον πόνο του, τον πόνο των άλλων αν προκαλούσε ατύχημα με την αδεξιότητά του. Ένιωσα έκπληξη που τον ανέλαβε ένας άγνωστος πιτσιρικάς. Ένιωσα όμορφα που βρισκόμουν σε αυτό το περιβάλλον. Ξαναπήγαμε και θα ξαναπάμε. Και τώρα με μαθαίνει και εμένα... Με διορθώνει και με κυνηγάει για να μου πάρει το σκέιτ. Γελάμε πολύ. Γελάμε όμορφα!