Επιτέλους το άθλημα που της αρέσει!

Είναι κορίτσι, 7 χρονών και είναι ενθουσιασμένη με το βόλεϊ. Και εγώ είμαι η μαμά της και είμαι ενθουσιασμένη γιατί για πρώτη φορά στην κοινή μας ζωή απαίτησε κάτι με τόσο πάθος, το πέτυχε και το απολαμβάνει.

Τα οφέλη της γυμναστικής τα γνωρίζουμε όλοι. Βοηθά πολύ τα μικρά παιδιά και τους χαρίζει δεξιότητες, αναλόγως το άθλημα - παιχνίδι και την ηλικία του παιδιού. Σε ένα γενικό πλαίσιο να αναφέρω ότι “δένει” το σωματάκι του παιδιού, γίνεται πιο σίγουρο στις κινήσεις, επιδέξιο, ορίζει το σώμα του, συγκεντρώνει τη σκέψη του, του μαθαίνει να πράττει αποφασιστικά. Του μαθαίνει την ήττα, την ανατροπή, την αποθάρρυνση και την επιμονή. Το καθοριστικό αποτέλεσμα μέσα από την προσπάθεια - προπόνηση. Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα άθλημα που να μην τα “δίνει” όλα αυτά.

Έχοντας αυτά στο νου μου, προσπάθησα από 6 μηνών να φέρω σε επαφή τα παιδιά μου με διάφορα αθλήματα (στην αρχή κολύμβηση), σε μορφή παιχνιδιού πάντα. Δεν θυμάμαι καμία δραστηριότητα να τα ενθουσίασε και να ήθελαν να την συνεχίσουν μετά τον πρώτο μήνα παρακολούθησης. Σκεφτόμουν ότι πραγματικά δεν τους ταίριαζαν αυτά που διάλεγα. Ή ότι δεν χρειάζονταν ακόμα δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Χρειάζονταν περισσότερο την οικογενειακή θαλπωρή. Ή … ότι ήμουν πολύ διασκεδαστική όταν θύμωνα και τους εξηγούσα τα οφέλη της άθλησης και επέμενα να συνεχίσουν. Από τις αντιδράσεις τους καταλαβαίνω ότι διασκέδαζαν περισσότερο με το “θα πάω - δεν θα πάω” παρά με το ίδιο το άθλημα. Ως απάντηση στο “θα πάω - δεν θα πάω” ήταν η επιμονή μου για την  χαρά της άθλησης, του συντονισμού, της ομαδικότητας. Φαντάζομαι ότι όλο αυτό συνοδευόταν από αστείες εκφράσεις στο πρόσωπό μου, με γουρλωμένα μάτια, κόκκινα μάγουλα, διαφορετική φωνή και δάχτυλο προτεταμένο. Μεγάλες στιγμές ζούσαμε μέχρι πέρισυ που ήταν 6 χρονών τα διδυμάκια μου.

Με τη νέα περίοδο η κόρη μου επέμενε να την γράψω στο βόλεϊ. Επί ένα μήνα. Ξεκάθαρα θα πω ότι δεν ήθελα να επαναληφθεί το παραπάνω σενάριο. Όμως η μικρή επέμενε. Και αφού ο αδελφός της ήδη είχε επιλέξει άθλημα και παρακολουθούσε τις προπονήσεις για περισσότερο από ένα μήνα, άκουσα την κορούλα μου και την πήγα στο βόλει.

Το να βλέπεις τα μικρά να προσπαθούν να συγχρονιστούν, είναι απόλαυση. Δυσκολεύονται, μπερδεύονται, τρέμουν σταματάνε, γελάνε, σέρνονται, παραιτούνται και ξανά από την αρχή, σηκώνονται και προσπαθούν να συγχρονιστούν.

Στην πρώτη προπόνηση έλαμψε, στην δεύτερη ανυπομονούσε, στην τρίτη είχε αποκαρδιωθεί γιατί η καλύτερη της φίλη στην ομάδα (πότε πρόλαβε), την προηγούμενη φορά δεν την προτίμησε ως ζευγάρι σε κάποιες ασκήσεις. Κάθε Τρίτη και Σάββατο ανυπόμονα ετοιμάζεται χωρίς δεύτερη κουβέντα για την προπόνησή της. Ακολουθεί τις οδηγίες της προπονήτριά της, προσπαθεί να κάνει σερβίς και να καταλάβει το πως γίνονται όλες οι ασκήσεις - παιχνίδια. Όπως επέμενε επί ένα μήνα ότι θα της αρέσει, τόσο της αρέσει! Και όλο και περισσότερο καθώς συντονίζεται και εγκλιματίζεται με την υπόλοιπη ομάδα.

Βλέπω το μωρό μου να τιτιβίζει με μια μπάλα και ένα τσούρμο κορίτσια ολόγυρα και καταλαβαίνω ότι μεγαλώνει.  Αναγνωρίζει τι της αρέσει και επιμένει σε αυτό. Κατάλαβα ότι τελείωσε η περίοδος του “διασκεδάζω με τις εκφράσεις της μαμάς” και ξεκίνησε η περίοδος “μου αρέσει να ανοίγω τα φτερά μου”.

Τι έμαθα εγώ;

Έμαθα ότι όταν τα παιδιά μου είναι έτοιμα, κάνουν τεράστια βήματα. Με χαρά και με επιμονή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τα ακούω!

photo credit 1: Beach, Sort Of by barockschloss, on Flickr
photo credit 2: It warms the heart by Dave 77459, on Flickr
photo credit 3: eye on the ball by OzStryker, on Flickr